Rozdział III

- Wszystko w porządku ? – ponowił swoje pytanie Leon. Wyrwana z zamyślenia i zakłopotana, rzuciłam szybkie „tak” , po czym wróciłam do moich przyjaciół. Patrzyli na mnie z ukosa.

- O co chodzi ? – spytałam.

- O Leona. Leon Verdas należy do grupy „Los Malos”… Zapomniałaś ?!? – wykrzyknęła mi w twarz Camila.

- Tylko mnie złapał. – broniłam nas. – Wolałabyś żebym coś sobie złamała ? – spytałam z udawaną pretensją.

- „Tylko mnie złapał” – przedrzeźniała mnie Camii. – Nie udawaj ! Widziałam jak na siebie patrzyliście, jak zakochani ! – krzyknęła.

- Słucham ? – tym razem naprawdę oburzona nie miałam zamiaru wysłuchiwać jej oskarżeń ! Camila spojrzała na mnie wyzywająco. – Słuchaj : Po pierwsze : On ma dziewczynę. Po drugie : ...

- Aha ! – rzuciła Camii. – Nie masz na swoją obronę nic innego jak to, że ma dziewczynę !

- Camii ! – wrzasnęłam. – Dobrze wiesz, że to nie prawda. – dodałam szeptem. 

- Ja wiem swoje ! – syknęła i wyszła z sali. Już miałam za nią pobiec, gdy Fran złapała mnie za rękę.
- Zostaw ją. Ma takie humorki. Przejdzie jej. – powiedziała przejętym, ale również oschłym głosem. Jakby nie wiedziała po której stronie powinna być. Posłuchałam rady przyjaciółki i zostałam na miejscu, jednak przez całe zajęcia myślałam o Camili. Gdy tylko Gregorio wypuścił nas… a właściwie to wygonił nas z zajęć twierdząc przy tym, że nic nie umiemy poszłam poszukać Camili. Znalazłam ją na ławce przed Studio. Głowę miała ukrytą w dłoniach. Gdy zobaczyła, że do niej podchodzę uśmiechnęła się blado.

- Camila…- zaczęłam.

- Nie. – przerwała mi. – Przepraszam. Masz prawo kochać kogo tylko chcesz. – powiedziała bezbarwnie, wyraźnie próbując ukryć łzy.

- Hola Hola ! – krzyknęłam rozbawiona. – Kto powiedział, że ja go kocham ? To, że mnie złapał to jeszcze nie znaczy, że jesteśmy parą ! – widząc, że to jej nie rozbawiło spytałam.

- Camii… Co jest ? Widzę, że coś się stało.

- Nic. Nic się nie stało. Idź na zajęcia, bo się spóźnisz. – powiedziała i odwróciła się ode mnie. Wstałam z ławki i przykucnęłam przed nią.

- Coś się stało. Ja to widzę.- zaczęłam poważnie. – Głównie dlatego, że jest piątek,  to była ostatnia lekcja, a ty jeszcze nie skaczesz ze szczęścia – dodałam z przekąsem. Camila się uśmiechnęła. – No mów. – zachęciłam przyjaciółkę.

- Tata stracił prace… Nie mamy pieniędzy, musimy… przenieść się do Europy. – westchnęła dziewczyna.

- Tak mi przykro… - położyłam rękę na jej ramieniu. – Mam pomysł ! – krzyknęłam. – No chodź!

Doszłyśmy do mojego domu w kilkanaście minut.

- Poczekaj tu. – wskazałam jej na kanapę, popędziłam do gabinetu ojca i zostawiłam ją zdezorientowaną na środku pokoju.

- Tato !  - wpadłam do pokoju.

- Violetto, co się stało ? – spytał mój ojciec, mierząc mnie wzrokiem.

- Pamiętasz jak szukałeś dobrego inżyniera ? Mówiłeś, że to mógłby być kontrakt na lata, pamiętasz ?

- Tak, Tak, pamiętam Violu… ale o co Ci chodzi ? 

- To jeszcze aktualne ?

- Tak, jak najbardziej, ale... – nie czekałam na resztę. Pociągnęłam tatę za rękę do salonu, gdzie czekała Camila.

- Tato, poznaj proszę….: Córkę Twojego nowego inżyniera !

- Słucham ? – odparli równocześnie Camila i tata.

***

Udało mi się ! Camii została w Studio, tata wreszcie ma inżyniera… Wszyscy szczęśliwi… no, prawie wszyscy..

- German ! Nie możemy odwołać naszego przyjęcia zaręczynowego ! – lamentowała Jade.

- Jade ! Koniec, kropka ! Nie jestem w nastroju ! Jak mogłaś zaplanować  to przyjęcie akurat w rocznice śmierci Marii ?

- Nie miałam pojęcia, że to się stało wtedy ! - broniła się.

- Teraz już wiesz ! - rzucił oschle German. - Przełóż to przyjęcie albo nie przyjdę ! 

Tata zaraz trzaśnie drzwiami frontowymi a Jade od ich sypialni. Nastanie to prawie równocześnie. Wiedziałam, że tak się stanie i w momencie trzaskania drzwiami zamknęłam oczy i zacisnęłam usta w oczekiwaniu na hałas.